|
Cruise Singapore Italië 5
Straks bij het Suezkanaal staan ons nog wat leuke dingen te wachten. Je moet op je beurt wachten, ook al is de doorgang al een jaar van te voren besteld. Je vaart in konvooi door het kanaal. Het is te smal voor verkeer van beide zijden. Als je aankomt in de Bittermeren moet je wachten tot de schepen van de andere kant allemaal zijn aangekomen en dan pas kan het konvooi doorvaren. Op het achter- en voordek staan lampen die bedoeld zijn voor de navigatie als we in konvooi in het Suezkanaal varen. Ieder schip kan dan goed de voor- en achterzijde zien van de schepen voor en achter hem.
Het Suezkanaal heeft geen sluizen. De Golf van Suez en de Middellandse Zee staan dus in open verbinding met elkaar. |
|
|
De lamp op het achterdek |
Het duurde overigens nog wel even voordat we het Suezkanaal bereikten, we moesten eerst de gehele Rode Zee over. Maar uiteindelijk bereikten we de ingang van de Golf van Suez met aan de linkerzijde de Sahara en aan de rechterzijde de Sinaï woestijn. Het duurde echter toch nog wel de hele dag voordat we Suez bereikt hadden, de ingang van het Suezkanaal. Het schip ging daar voor anker en de motoren op stil. |
|
|
Een olieplatform waar het gas nog afgefakkeld wordt |
’s Avonds deed ik nog mee aan een talentenshow om de passagier te amuseren. Ik deed een persiflage op de gang van zaken aan boord en zong ( ik bedoel, het leek een klein beetje op zingen) een lied waarbij iedereen het refrein moest meezingen. Het was een gezellige boel en ik won nog een Grammy, net als alle andere deelnemers natuurlijk.
 |
|
Even de gasten van de Nederlandse avond activeren |
Zelfs Lucia raakte geïnspireerd |
|
|
Eerst even de gasten bewegen om mee te zingen |
En toen achter de piano. Ging niet helemaal goed. |
|
|
Allemaal een Grammy Award |
Dit is hem dan |
|
Tijdens het diner in het restaurant kwam het personeel ons nog vermaken met zang en dans.
’s Morgens om een uur of vijf hoorde ik nog wel dat het anker werd opgehaald en dat het schip begon te varen maar dat was me echt te vroeg. Ik had ook geen foto’s gemaakt toen we voor anker lagen want het was donker. Maar om zeven uur liep ik daadwerkelijk aan dek en zag dat we inderdaad in konvooi door het Suezkanaal voeren. Aan de Sahara zijde was alles begroeid en bewoond maar de Sinaï zijde was kaal en troosteloos. Langs de gehele route zag je wel dat men bezig is met de ontwikkeling van het land. Je zag nederzettingen, men was aan het bouwen en op gegeven moment zag je een complete stad verrijzen met allemaal flatgebouwen, nog wel onbewoond. |
Al in 500 jaar voor Christus hebben de Perzen geprobeerd om via de Nijl de Rode en de Middellandse Zee met elkaar te verbinden maar pas in het midden van de 19e eeuw begon men daadwerkelijk met het graven van een kanaal, het huidige Suezkanaal. Ferdinand de Lesseps was de grote motivator achter het project. Voor het graven werden o.a. speciale stoommachines gebruikt en er werkten zo’n 1,5 miljoen arbeiders waarvan er 30.000 stierven, voornamelijk als gevolg van cholera. Het gehele project duurde ongeveer 10 jaar waarbij men niet schuwde om dwangarbeiders in te zetten. Het kanaal was in die tijd eigendom van de Franse overheid en als eerste moest er bij de opening in november 1869 natuurlijk een Frans schip doorheen varen. Wat gebeurde er echter! Het Engelse schip HMS Newport navigeerde ’s nachts in totale duisternis overal tussendoor en zo zorgde de kapitein ervoor dat hij als eerst in de rij lag waarbij het onmogelijk was om hem te passeren. Natuurlijk waren de Fransen met afschuw vervuld. De Engelse kapitein kreeg een officiële berisping maar in het geheim een high five van de Engelse admiraliteit.
Het kanaal is nog meer dan acht jaar dicht geweest, een reactie van Egypte op de toenmalige (1967) Israëlische bezetting van de Sinaï.
Oorspronkelijk was het een eenbaans kanaal met wachtplaatsen in de Ballah Bypass en de Bittermeren. In opdracht van de Egyptische president Sisi werd in 2014 begonnen aan het graven van bypasses zodat schepen elkaar konden passeren en er per dag meer konvooien door het kanaal konden. Het Nederlandse bedrijf Boskalis heeft daar nog aan meegewerkt. In 2015 waren de werkzaamheden afgerond. Het was een duur project maar men hoopt dit op termijn goed terug te kunnen verdienen. De tol voor ons cruise schip bedroeg $257.000 en moest een jaar van te voren worden aangevraagd.
Ook wij voeren in konvooi. Het schip mocht niet sneller dan 8 knopen en de reis duurde zo’n 11,5 uur. Het was wel een belevenis om er doorheen te varen en alle aparte dingen te bewonderen waar we langs voeren. Aan de Sinaï zijde reden steeds bewapende patrouille auto’s mee. Het bleek dat die daar reden ter bescherming van de schepen tegen IS. Het stuk in het Suezkanaal bleek gevaarlijker te zijn dan de Golf van Aden met zijn Somalische zeerovers.
 |
|
De Bittermeren, het is goed te zien dat we in konvooi varen |
De schepen wachten om straks de andere kant op te varen |
|
|
Deze zijde is prachtig begroeid |
Elk schip wordt begeleid door een duwboot |
Bron: Medereiziger van de Costa Victoria
|
|
Een in 2014 gegraven bypass |
De Sinaï woestijn met op de achtergrond flats in aanbouw |
|
|
Er is een brug maar toch zijn er overal pontjes |
Een monument in de Sinaï, met herinnering aan de Zesdaagse Oorlog |
|
|
We varen onder de brug door |
Zo groot is de brug. Op de voorgrond een pontje. |
|
|
De grootste draaibare spoorbrug ter wereld |
Van een afstand kun je goed de overspanning zien |
|
|
Een van de monumenten aan de Sahara zijde |
Deze staat ernaast |
|
|
We naderen het einde met voor ons de Middellandse Zee |
We laten het Suezkanaal achter ons. Op de voorgrond wat vissersbootjes en op de achtergrond een collega schip uit het konvooi. |
Een Franse beeldhouwer deed in 1867 een voorstel voor een grote vuurtoren in de vorm van een beeld bij de noordelijke kanaal ingang. Egypte keurde dit af, het was te duur. Toch werd het beeld gemaakt en door Frankrijk aan de VS geschonken. Het is het Vrijheidsbeeld.
Op dit moment zitten we op de Middellandse Zee en varen we richting Kreta waar we helaas maar een paar uur kunnen vertoeven alvorens te vertrekken richting Italië waar we pas na anderhalve dag aankomen. Je moet er wel tegen kunnen, zoveel zeedagen. |
|
|
Zonsondergang op de Middellandse Zee |
Vannacht was het trouwens weer raak. Ik was in het toilet en Lucia kwam aanlopen maar zag mij niet omdat het pikdonker was. Het schip maakte een plotselinge beweging en zij probeerde zich vast te pakken. Natuurlijk greep ze mij bij de arm. We schrokken allebei zo dat we een kreet slaakten. Daarna moesten we natuurlijk lachen. Ik bleef daarna klaarwakker en ben er uiteindelijk maar uit gegaan. Blijkbaar was ik nog enigszins versuft want toen ik na mijn ontbijt de trap af liep van de 11e naar de 9e verdieping stopte ik op de 10e en dacht naar mijn hut te lopen. Natuurlijk de verkeerde maar dat had ik niet in de gaten. Ik stak de keycard in het slot van de deur en wilde de deurkruk naar beneden doen maar dat ging natuurlijk niet. Na nog een mislukte poging ging ineens de deur open en stond er een dame in de deuropening die breed lachend tegen mij zei: Je mag wel binnenkomen.
Beschaamd droop ik af.
|
|
